İstanbul'un baharı liselilere coşkuyla gelmişti.

Spring in İstanbul had come to the high schoolers with enthusiasm.

Emre, okulun eski salonunda nefesini tutuyor, ahşap döşemelerden gelen hafif gıcırdamayı dinliyordu.

Emre held his breath in the school's old hall, listening to the soft creaking from the wooden floors.

Önündeki kırmızı kadife perdeler, ardındaki sahneyi saklıyor ama yarışmanın heyecanını gizleyemiyordu.

The red velvet curtains in front of him concealed the stage behind them but couldn't hide the excitement of the competition.

Onun için bu sene önemliydi, çünkü Ulusal Tiyatro Yarışması’na katılacaklardı.

This year was important for him because they would be participating in the National Theater Competition.

Emre, Zeynep hocasına duyduğu hayranlık ve biraz da korkuyla sahneye adımını attı.

Emre stepped onto the stage with admiration for and a bit of fear towards his teacher Zeynep.

Zeynep, Emre'nin yeteneğini fark etmiş ve ona inanmıştı.

Zeynep had noticed Emre's talent and believed in him.

Ama Emre, özgüven eksikliği ve sahne korkusuyla mücadele ediyordu.

But Emre was struggling with a lack of confidence and stage fright.

Çokça prova yapmasına rağmen, karşısında Can olduğunda geriliyordu.

Despite practicing a lot, he would get tense whenever he faced Can.

Can, kendine güveni tam, Emre'nin dostça rakibiydi.

Can, full of self-confidence, was Emre's friendly rival.

Sonunda, Emre kendiyle bir anlaşma yaptı.

At last, Emre made a deal with himself.

Zeynep'ten ekstra çalışma saatleri istedi, meditasyon yaparak sinirlerini yatıştırmaya çalıştı.

He asked Zeynep for extra practice hours and tried to calm his nerves through meditation.

Kendini sahnede hayal etti, alkışları düşündü.

He imagined himself on stage, thought about the applause.

Geceleri uykuya dalarken kendi başarısını düşlüyor, böylece zihninde korkularını yenmeye çalışıyordu.

As he fell asleep at night, he dreamed of his success, trying to overcome his fears in his mind.

Final seçmeleri günü geldi çattı.

The day of the final auditions arrived.

Emre sahneye çıktığında, izleyenler sessizdi.

When Emre stepped onto the stage, the audience was silent.

Derin bir nefes aldı, Zeynep’in güven dolu bakışlarını hissetti.

He took a deep breath and felt Zeynep's gaze filled with confidence.

Perdenin altında duran Can, ona küçük bir cesaret verici selam yolladı.

Can, standing below the curtain, sent him a small encouraging nod.

Bu küçük jest, Emre'nin cesaretlenmesini sağladı.

This little gesture gave him courage.

Emre, bütün korkularını geride bırakarak rolünü yaşamaya başladı.

Emre began to live his role, leaving all his fears behind.

Sesi güçlendi, duruşu daha da emin oldu.

His voice grew stronger, his stance became more assured.

Salondaki herkes bu performanstaki tutkuyu hissetti.

Everyone in the hall felt the passion in this performance.

Prova salonunda zorlandığı bölümleri büyük bir ustalıkla geçti.

He masterfully got through the parts he struggled with during rehearsals.

Sahneden inerken alkışlar onu selamlıyordu.

As he stepped off the stage, the applause greeted him.

Sonuçlar açıklandığında, Emre'nin adı duyuruldu ve lider rol ona verildi.

When the results were announced, Emre's name was called, and the lead role was given to him.

İlk defa sahne korkusuna galip gelmişti.

It was the first time he had overcome his stage fright.

Zeynep’e sarıldı, minnettardı.

He hugged Zeynep, feeling grateful.

Can yanına geldi, sırtını sıvazladı ve "İyi iş Emre" dedi.

Can came to him, gave his back a pat, and said, "Good job Emre."

Bu, Emre'nin moralini daha da yükseltti.

This boosted Emre's morale even more.

Artık korkularıyla başa çıkabiliyor ve yeteneklerine daha fazla güveniyordu.

He could now handle his fears and had greater confidence in his abilities.

Can ile aralarındaki rekabet de dostça bir dayanışmaya dönüşmüştü.

The rivalry between him and Can had turned into friendly solidarity.

Emre, sadece sahne değil, aynı zamanda hayat sahnesinde de kendine güvenir hale gelmişti.

Emre had not only become confident on stage but also on the stage of life.

Bu deneyim onun hem kendine olan inancını pekiştirdi hem de ona dostlarının önemini hatırlattı.

This experience reinforced his belief in himself and reminded him of the importance of his friends.

Bahar İstanbul'da solukla doluydu; Emre için artık sahne almanın zamanıydı.

Spring in İstanbul was full of breath; it was now time for Emre to take the stage.