Galata Kulesi’nin tepesinde, sabahın ilk ışıkları İstanbul’u yavaş yavaş aydınlatıyordu.

At the top of the Galata Kulesi, the first light of morning was slowly illuminating İstanbul.

Serkan, kulenin kenarından aşağıya bakarken derin bir nefes aldı.

Serkan took a deep breath as he looked down from the edge of the tower.

İstanbul’un masalsı manzarası, tarih ve modernliğin eşsiz karışımını gözler önüne seriyordu.

The fairy-tale landscape of İstanbul presented a unique blend of history and modernity.

Elif ve Emre masaya yerleşmiş, serpme Türk kahvaltısının tadını çıkarıyordu.

Elif and Emre had settled at the table, enjoying a spread of Turkish breakfast.

Sıcacık simitler, peynir çeşitleri, zeytin, bal ve çay...

Warm simit rings, various kinds of cheese, olives, honey, and tea...

Hepsi buradaydı.

It was all there.

Elif, heyecanla yeni yazı projelerinden bahsederken, Emre de geleceğe dair hayallerini paylaşıyordu.

Elif was excitedly talking about her new writing projects, while Emre shared his dreams for the future.

Ama Serkan, aklı başka yerlerdeydi.

But Serkan's mind was elsewhere.

Serkan, çocukluktan beri fotoğraf çekmeyi seviyordu.

Serkan had loved taking photos since childhood.

Fotoğraf makinesini eline aldı, dikkatle incelemeye başladı.

He picked up his camera and began to examine it carefully.

"Neden bu anı ölümsüzleştirmiyorum ki?"

"Why don't I immortalize this moment?"

diye düşündü.

he thought.

Kulede sabahın sessizliği ve huzuru vardı.

There was a quiet and peacefulness in the tower that morning.

Ancak aklında sürekli dönen düşünceler vardı: "Güvenli işimi bırakıp tam zamanlı fotoğrafçılığa geçmek cesurca mı, yoksa çılgınca mı?"

However, thoughts kept spinning in his mind, "Is it brave or crazy to leave my safe job and transition to full-time photography?"

Emre, ağabeyine bakarak, "Abim, hep hayalini kurdun değil mi?

Emre, looking at his older brother, said, "Brother, it’s what you've always dreamed of, isn't it?

Denemelisin," dedi.

You should try."

Serkan, kardeşiyle aralarındaki farklılıkları düşündü.

Serkan thought about the differences between them.

Emre, ailesinin beklentilerine uyum sağlayan bir öğrenciydi.

Emre was a student who conformed to the family's expectations.

Oysa Serkan’in içi sürekli kıpır kıpırdı.

Yet Serkan constantly had a restlessness inside.

Ailesinin beklentileri ve kendi hayalleri arasında sıkışıp kalmıştı.

He felt trapped between family expectations and his own dreams.

Galata Kulesi’nden gelen hafif bir rüzgar, Serkan’ın yüzünü okşadı.

A gentle breeze from Galata Kulesi caressed Serkan's face.

Makinesiyle oynamaktan vazgeçip, heybetli boğaz manzarasına odaklandı.

He stopped fiddling with his camera and focused on the majestic view of the strait.

Gözleri gün doğumunun altın sarı ışıklarını yakaladı.

His eyes caught the golden yellow lights of the sunrise.

Bu, beklediği andı.

This was the moment he had been waiting for.

Deklanşöre bastı.

He pressed the shutter button.

O anın harikalığı Serkan’ı büyülemişti.

The magnificence of that moment enthralled Serkan.

O kare, ona unuttuğu tutkuyu hatırlattı.

That capture reminded him of his forgotten passion.

"Bu kadar bekledim, belki de vaktidir," diye kendi kendine mırıldandı.

"I've waited this long, maybe it's time," he murmured to himself.

Kahvaltının sonunda, Serkan cesur bir karar aldı.

At the end of breakfast, Serkan made a brave decision.

Elif ve Emre’ye dönüp, "Yarın yurt dışındaki fotoğrafçılık atölyesine başvuru yapacağım," dedi.

Turning to Elif and Emre, he said, "Tomorrow, I’m going to apply for the photography workshop abroad."

Elif mutlulukla el çırptı; Emre ise kocaman bir gülümsemeyle kardeşine destek verdi.

Elif clapped joyfully; Emre, with a big smile, gave his brother support.

Serkan, içindeki o eski güvensizlikten kurtulmuştu.

Serkan had freed himself from that old insecurity.

Artık yeniden doğan bir tutkuyla, cesurca ilerlemeye hazırdı.

Now, with a passion reborn, he was ready to move forward bravely.

Kuleden aşağı inerken, başında dönen soru aynıydı: "İçimden gelen sesi dinlesem?"

As he walked down from the tower, the question spinning in his mind remained the same: "Should I listen to the voice from within?"

Ve o ses ona umut veriyordu.

And that voice gave him hope.

Baharın tazeliğiyle, Serkan yeni bir başlangıca adım attı.

With the freshness of spring, Serkan stepped into a new beginning.