Atatürk Havalimanı'nda sabah saatleri.

Atatürk Havalimanı'nda morning hours.

Terminal, tıka basa dolu.

The terminal was packed to the brim.

Yorgun yolcular, gecikmeli uçuşların anonslarını dinliyor.

Tired passengers were listening to announcements of delayed flights.

Dışarıda ise şiddetli bir kış fırtınası yüzünden her yer gri.

Outside, everywhere was gray due to a severe winter storm.

Ozan, derin bir nefes aldı.

Ozan took a deep breath.

İş seyahati için gelmişti ama şimdi tek düşündüğü ailesine yetişmekti.

He had come for a business trip, but now all he could think about was getting to his family.

Ozan, hırslı bir genç profesyoneldi.

Ozan was an ambitious young professional.

Ancak ailesine olan düşkünlüğü de büyüktü.

However, his devotion to his family was also great.

Bu akşam ailesinin önemli bir etkinliği vardı ve onun mutlaka orada olması gerekiyordu.

There was an important family event this evening, and he absolutely needed to be there.

Havalimanı ekranlarında koca kırmızı harflerle "İPTAL" yazısını gördü.

On the airport screens, he saw the big red letters spelling "CANCELED."

Tüm uçuşlar iptal edilmişti.

All flights had been canceled.

"Ne yapacağım şimdi?"

"What am I going to do now?"

diye düşündü.

he thought.

Yanında Yasemin ve Emre oturuyordu.

Next to him were Yasemin and Emre.

Onlar da eve dönmek için sabırsızlanıyordu.

They were also impatient to return home.

Yasemin, "Ozan, bekleyelim.

Yasemin said, "Ozan, let's wait.

Belki fırtına geçer," dedi.

Maybe the storm will pass."

Emre ise, "Ya da otelde kalalım," diye önerdi.

Emre suggested, "Or we can stay at a hotel."

Ozan başını iki yana salladı.

Ozan shook his head.

"Hayır, bekleyecek zamanım yok," dedi kararlılıkla.

"No, I don't have time to wait," he said decisively.

Ozan, valizini alıp, araç kiralama ofisine yöneldi.

Ozan picked up his suitcase and headed to the car rental office.

Burgularına hakim bir özgüvenle, "Bir araba kiralamak istiyorum," dedi.

With a self-assured confidence, he said, "I want to rent a car."

Görevliler, hava koşullarının zorluklarını anlatsa da Ozan vazgeçmedi.

Even though the staff explained the difficulties of the weather conditions, Ozan did not give up.

"Ailemi görene kadar pes etmeyeceğim," diye ekledi.

"I won't quit until I see my family," he added.

Yolculuk zorluydu.

The journey was challenging.

Kar ve buz yollara hakim olmuştu.

Snow and ice had dominated the roads.

Direksiyonu sımsıkı tuttu, aklı ailesindeydi.

He held the steering wheel tightly, his mind on his family.

Bitmek bilmeyen saatlerin ardından, karanlık yollarda titreyen ufak ışık hanelerini gördü.

After endless hours, he saw the flickering small lights on the dark roads.

Nihayet evine yaklaşıyordu.

He was finally approaching home.

Arabasını park etti ve soğuktan kızarmış yüzüyle içeri adım attı.

He parked his car and stepped inside with a face reddened from the cold.

Aile toplantısı başlamış, sevdikleri kahkahalar eşliğinde sohbet ediyordu.

The family gathering had started, and his loved ones were chatting amidst laughter.

Ozan'ın içeri girdiğini görenler heyecanla karşıladı.

Those who saw Ozan enter greeted him with excitement.

Ozan, derin bir rahatlamayla ailesine sarıldı.

Ozan hugged his family with deep relief.

Tüm yorgunluğuna rağmen hissettiği mutluluk, her şeye değerdi.

Despite all his fatigue, the happiness he felt was worth everything.

Bu yolculuk, Ozan'a bir şeyi açıkça göstermişti; iş hayatı önemli olsa da ailesi her şeyden daha kıymetliydi.

This journey had clearly shown Ozan one thing; although work life was important, his family was more valuable than anything else.

Tüm zorlukları geride bırakabilmeyi ve sevdiklerinin yanına varmayı başardığını anladı.

He realized that he had managed to leave all the difficulties behind and reach his loved ones.

Gözleri doldu, ama kalbi huzurluydu.

His eyes filled with tears, but his heart was at peace.

Çünkü gerçek başarı, aileyle birlikte olmaktı.

Because true success was being with family.